Eero Saarinen
Eero Saarinen is de zoon van de Finse architect Eliel Saarinen, die bekend werd dankzij zijn art nouveau gebouwen, en diens tweede vrouw Louise. Wanneer Eero dertien is, verhuist het gezin naar de Verenigde Staten. Zijn vader geeft les aan de Cranbrook Academy of Art, waar Eero samen met onder meer Charles en Ray Eames studeert. Het is het begin van een levenslange vriendschap, ook met Florence Schust, later Knoll.
Saarinen studeerde beeldhouwkunst in Parijs en architectuur aan Yale. Na een jaar reizen door Europa en Noord-Afrika gaat hij aan de slag in het kantoor van zijn vader. Samen met Charles Eames wint hij de Organic Design in Home Furnishings wedstrijd met de vandaag legendarische Tulip Chair. Voor zijn winnend ontwerp voor het Jefferson National Expansion Memorial in St. Louis werd de prijs per ongeluk opgestuurd naar zijn vader.
In 1940 laat Saarinen zich naturaliseren tot Amerikaans staatsburger. Hij ontwerpt tal van meubelklassiekers die geproduceerd werden en worden door Knoll. Denk maar aan de Grasshopper lounge chair (1946), de Womb stoel (1948) en sofa (1948) en de uitgebreide en meest bekende Tulip of Pedestal collectie (1956).
Net als zijn vader verdient Saarinen ook zijn strepen als architect. Vandaag wordt hij herinnerd dankzij onder meer de kapel en het nabije Kresge Auditorium van het Massachusetts Institute of Technology, het TWA Flight Center in John F. Kennedy International Airport in New York en de hoofdterminal van Washington Dulles International Airport. Saarinen was er bovendien mee verantwoordelijk voor dat het Sydney Opera House koos voor het zeer gewaagde maar vandaag iconische ontwerp van Jørn Utzon.
Na de dood van zijn vader in juli 1950 richt Saarinen zijn eigen architectuurkantoor op, Eero Saarinen and Associates. Na zijn scheiding van beeldhouwster Lilian Swann, met wie hij twee kinderen heeft, hertrouwt hij in 1954 met kunstcritica Aline Bernstein Louchheim. Zijn derde kind krijgt de naam Eames.
Eero Saarinen overleed op 1 september 1961 op 51-jarige leeftijd tijdens een operatie voor een hersentumor. Dankzij zijn neo-futuristische stijl wordt hij vandaag beschouwd als een van de meester van de 20e eeuwse Amerikaanse architectuur.
I wanted to clear up the slum of legs… I wanted to make the chair all one thing again
Net als zijn vader verdient Saarinen ook zijn strepen als architect. Vandaag wordt hij herinnerd dankzij onder meer de kapel en het nabije Kresge Auditorium van het Massachusetts Institute of Technology, het TWA Flight Center in John F. Kennedy International Airport in New York en de hoofdterminal van Washington Dulles International Airport. Saarinen was er bovendien mee verantwoordelijk voor dat het Sydney Opera House koos voor het zeer gewaagde maar vandaag iconische ontwerp van Jørn Utzon. Na de dood van zijn vader in juli 1950 richt Saarinen zijn eigen architectuurkantoor op, Eero Saarinen and Associates. Na zijn scheiding van beeldhouwster Lilian Swann, met wie hij twee kinderen heeft, hertrouwt hij in 1954 met kunstcritica Aline Bernstein Louchheim. Zijn derde kind krijgt de naam Eames. Eero Saarinen overleed op 1 september 1961 op 51-jarige leeftijd tijdens een operatie voor een hersentumor. Dankzij zijn neo-futuristische stijl wordt hij vandaag beschouwd als één van de meesters van de 20e eeuwse Amerikaanse architectuur.